Isaac John Nooter;
waarschijnlijk eerste geïnterneerde Nederlander in Neuengamme,
heeft het langste in dat kamp gezeten van oktober 1940 tot april1945
stierf op of naast de Cap Arcona, Lubeckerbocht op 3 mei 1945

Mijn vader..
Was een van de velen die ook al lang voor de oorlog begreep waar het fascisme toe leiden moest. En hij schroomde niet om daar zoveel mogelijk bekendheid aan te geven. Op de dag van de capitulatie 15 mei 1940, toen Duitse troepen via de Berlage brug de stad Amsterdam binnen vielen, stond hij met borden op die brug om de Amsterdammers op het gevaar te wijzen.

Op zondagochtend 20 mei 1940 om 7 uur werd er bij ons hard op de deur geklopt. De heren die binnen kwamen, een aantal Duitse soldaten en een Nederlander, kwamen mijn vader arresteren. De soldaten haalden ons huis overhoop, zochten naar papieren en toen ze die niet konden vinden , namen ze de halve inhoud van de boekenkast mee, dat was voornamelijk Marxistisch en Leninistisch studiemateriaal. Mijn vader kreeg af en toe een klap maar hij bleef heel rustig. Hij wist zeker dat er geen snippertje papier met informatie te vinden zou zijn. Toen ik daar - veel later- over nadacht begreep ik waarom vanaf begin mei bij ons elke dag de kachel brandde en dat er geen kolen maar papieren verbrand werden.

In een schrijven dat mijn moeder na de oorlog ontving, staat dat mijn vader hoogstwaarschijnlijk verraden is. Waarschijnlijker of voor mij ZEKER is dat de (geheime ) informatie die in de jaren twintig en dertig is verzameld door de politiecommissaris Broekhof, in samenwerking met o.a. de Gestapo ten grondslag lag aan de arrestatie van mijn vader. Er is nooit een reden voor de arrestatie gegeven. Ook op de kamplijsten van Neuengamme staat niets over de reden waarom hij gearresteerd is, maar hij was natuurlijk wel een “berucht” communist, betrokken bij de Internationale Rode Hulp. Het thuis laten onderduiken van Duitsers die uit hun land gevlucht waren en die, als ze betrapt werden,door de Nederlandse politie teruggezonden zouden worden. Hij was betrokken bij de steun aan de republiek Spanje (internationale Brigade), en naar het zoeken van mogelijkheden voor de gevluchte kameraden die af en toe bij ons thuis “logeerden”.

Mijn vader was vrijwel de hele dag bezig; hij was vaak op de fiets weg en als oudste mocht ik soms mee voorop de fiets. Van de bezoeken aan illegale joodse Duitsers, herinner ik me vooral de warmte en vriendschap waarmee mijn vader bejegend werd en voor mij was het een lesje in solidariteit. Er waren meestal ook kindjes, die niks hadden, geen speelgoed en ik leerde dus dat je moest delen van wat jezelf wel had.

Omdat hij als bekende agitator nergens werk kreeg, leefde ons gezin van de steun. Soms moest hij werken bijvoorbeeld in Bosplan, of bij het aanleggen van een kamp in de buurt van Ommen.

Mijn vader was 47 toen hij gearresteerd werd, kwam in Buchenwald terecht en werd in oktober 1940 naar Neuengamme getransporteerd. Daar verbleef hij tot hij in april 1945 met duizenden lotgenoten in Neustadt aankwam en daarna met vele duizenden op de Cap Arcona .

Mijn moeder kreeg kort na 5 mei bezoek van een overlevende van de ramp in de Lübecker bocht. Mijn vader was brandend, in de ijskoude zee gesprongen…