Mijn vader Henk sprak eigenlijk met geen woord over deze tijd.
Af en toe een ‘loze’ zin als wij gezamenlijk naar de televisie keken.
Tekenend was die keer dat wij met de hele familie op het drielandenpunt te Vaals waren. Ik was toen 9 of 10 jaar oud (1969-1970). Mijn vader wees mij België aan, Duitsland en Nederland en deed dit met enkele stappen te zetten in desbetreffend land. Maar Duitsland daar zette hij geen stap in, nooit meer!!

Ik ben onlangs nog bij mijn broer geweest en wij hebben enkele stukken , zoals zijn horloge, envelopje met zijn kampnummer 56277, enkele foto’s medekampbewoners; en een bidprentje van de heer Van Hövell van Wezeveld en Westerflier die in mijn vaders armen gestorven is in januari 1945, weer uit het dressoir gehaald en bestudeert.

Mijn broer wist toen wel te vertellen dat Henk tankgrachten moest graven, maar vanwaar uit dat weet ik (nog) niet. Ik ben zelf ook heel benieuwd wat er de laatste dagen is gebeurt. Hij zat niet op de schepen die vergaan zijn, maar is naar een ziekenhuis gebracht. Ik meen door de Engelsen, om uiteraard aan te sterken.

Mijn broer en ik hebben het toen over het voorval gehad wat plaats vond toen de Engelsen met zwaar uitgemergelde kampbewoners, waaronder mijn vader, bij een ziekenhuis aan kwamen. Dit ziekenhuis lag vol met Duitse soldaten. De dienstdoende commandant en of arts zei, nadat hem gevraagd werd het ziekenhuis te verlaten tbv kampbewoners: “Wir sind keine Nazi’s!” De Engelse commandant zei toen de legendarische woorden en ik zie de glimlach van mijn vader nog voor mij:
“Wij zijn nu een half jaar in Duitsland en wij zijn nog geen Nazi tegengekomen, HERAUS!!”