Johannes Frederik Meijer
11-08-1883 - 31-05-1942

Eind jaren dertig werden er bij ons thuis Joodse- en politieke vluchtelingen uit Duitsland opgevangen omdat het voor hen in Duitsland te gevaarlijk werd. Zo waren we bij ons thuis al behoorlijk goed geïnformeerd over de situatie in Duitsland.

Toen op 10 mei 1940 in Nederland de oorlog uitbrak was ik 11 jaar. Mijn ouders zaten in het communistische, waarvoor ze allerlei illegalen activiteiten deden.

Op een dag in juni 1941 werd mijn vader op straat gearresteerd door de Nederlandse politie vanwege zijn deelname aan het verzet.
Hij werd overgebracht naar de gevangenis in Amsterdam, daarna naar de gevangenis in Schoorl waar veel politieke gevangenen werden vastgehouden en van daar overgebracht naar kamp Amersfoort, waarna hij uiteindelijk in concentratiekamp Neuengamme bij Hamburg terecht kwam.

In het begin ontvingen wij nog wel eens zwaar gecensureerde brieven van hem, maar na een tijdje stopte dat.
In juli 1942 kregen wij thuis het bericht dat hij door ziekte in Neugengamme was overleden op 23 juni 9142. Zij schamele bezittingen werden nagestuurd.

Na de oorlog kwamen er soms mensen terug, waarvan iedereen dacht dat ze dood waren. Ik heb nog heel vaak op het station gewacht bij de treinen in de hoop dat hij toch terug zou komen.

Ook mijn moeder werd later gearresteerd, omdat ze bij een inval ontdekten dat mijn beste vriendinnetje, die ik had helpen ontsnappen bij een razzia, samen met haar broertje bij ons zaten ondergedoken. Mijn moeder heeft een half jaar in concentratiekamp Vucht in Nederland gezeten. Zij is gelukkig teruggekomen. Mijn beste vriendinnetje en haar broer zijn direct na aankomst in concentratiekamp Bergen Belsen vergast.

Een jaar of 10 geleden bezocht ik met mijn dochter en schoonzoon concentratiekamp Neuengamme. Ik wilde mijn vader graag daar de laatste eer bewijzen. We hebben bloemen neergelegd bij de gedenksteen waar zijn naam in staat. Het voelde heel fijn dat we uiteindelijk op de plek waar hij was gestorven afscheid hadden kunnen nemen.

Mijn dochter had tijdens dit bezoek in het dodenboek gezien dat er achter zijn naam ' vergast' stond, dat had haar verbaast, omdat Neuengamme een werkkamp was en geen vernietigingskamp. Uiteindelijk kwamen we tot mijn grote schok via internet achter de ware geschiedenis van mijn vader.

In mei en juni 1942 vond er een geheime missie plaats 'Action 14f13'. Artsen selecteerden in Neugengamme een groep gevangenen, voornamelijk mannen die niet geschikt waren om te werken. Mijn vader had door een ongeluk in zijn jeugd maar één been en was bij deze selectie.
Deze gevangen werden naar de geheime Euthanasie kelder hier in Bernbourg gebracht. Hier is in die tijd geëxperimenteerd met verschillende soorten gas als voorbereiding op de massamoorden later in de vernietigingskampen.
Met een bus werden deze mensen de gang in gereden, daarna moesten ze al hun kleren afgeven, werden onderzocht , kwamen langs de ruimte waar de verschillende gassen waren opgeslagen, om uiteindelijk de gaskamer in te gaan. Daarna werd er vaak nog vivisectie op de lichamen gepleegd, waarna ze meteen de ovens in gingen.

De doodverklaringen waren met valse redenen al geschreven en werden later vanuit Hamburg verstuurd naar de familie.

Op 6-4-20017 heb ik met mijn dochter en schoonzoon Bernbourg bezocht; een zeer heftige en verbijsterende ervaring om daar in de gaskamer te staan waar hij uiteindelijk is vermoord.

Wij zijn heel erg dankbaar dat wij hier zo integer zijn ontvangen en alle vragen hebben kunnen stellen die wij nog hadden.
We hebben hem nu, na 75 jaar, op deze plek zijn laatste eer kunnen bewijzen door kaarsen te branden en zijn foto achter te laten. Het heeft ons het gevoel gegeven dat we hem uiteindelijk niet in de steek hebben gelaten en er toch een afscheid is geweest op de plek waar zijn leven eindigde.