De verhalen die ik als jongvolwassene van mijn vader, Jan Komdeur, gehoord heb over de oorlog waren fragmentarisch, maar ik heb ze in dit verhaal opgeschreven zoals ik ze me herinner. Om het verhaal zo compleet mogelijk te maken heb ik mijn geheugen aangevuld met enige gegevens die de Stichting Vriendenkring Neuengamme had.

Al heeft mijn vader het overleefd, de oorlog heeft zijn leven wel getekend. In de oorlog is hij op jonge leeftijd, rond zijn 16e, al bij het verzet betrokken geraakt. Dat begon met lichte taken, maar uiteindelijk deed hij ook mee aan overvallen op de Duitsers. Zijn verzetsgroep werd verraden, door wie is voor zover ik weet niet bekend, en op 06-11-1944 is hij samen met de anderen uit zijn groep opgepakt wegens verzet. Hij heeft gedetineerd gezeten tot en met 02-02-1945 in Doetinchem. Daar is hij ook gemarteld om anderen te verraden, o.a. door zijn vingers te breken en houtsplinters onder zijn nagels te duwen.

Vandaar is hij op transport gezet naar Neuengamme waar hij op 05-02-1945 aankwam. Hij kreeg daar het kampnummer 70913. Zijn medeverzetsstrijders zijn daar allemaal omgekomen door verhongering, ziekte en geweld. Hijzelf heeft het o.a. overleefd door uit de afvalbakken de laatste restjes olie uit visbakjes te schrapen. Dat heeft niet voorkomen dat hij een enorm gewichtsverlies leed: hij woog uiteindelijk nog 34 kilo (bij een lengte van 1,93 meter). Bij de bevrijding heeft hij meegemaakt dat medegevangenen zich ter plekke dood aten aan wat ze kregen van de bevrijders.

Bij de ontruiming van Neuengamme is hij terecht gekomen in de Lübeckerbocht en heeft hij het geluk gehad dat hij op een van de twee boten terecht kwam die naar Zweden afreisde. Daar kwam hij op 30-04-1945 aan. Daardoor is hij ontkomen aan de RAF bombardementen in de Lübecker bocht.

In Zweden is hij weer op krachten gekomen, waarbij hij geruime tijd alleen melkpap mocht eten om zijn spijsvertering weer langzaam op gang te brengen. Na maanden is hij weer teruggegaan naar Nederland, waar bij thuiskomst weinig begrip was voor wat hij had moeten doorstaan. Men werd geacht gewoon weer verder te gaan met het leven alsof er niks gebeurd was.

Net als vele anderen in het verzet wilde hij geen onderscheiding voor zijn daden, maar later heeft hij wel het Verzetsherdenkingskruis opgespeld gekregen door ZKH Prins Bernhard. Op 22-05-1985 is hij veel te vroeg overleden door hartschade die zijn oorsprong vond in het gewichtsverlies tijdens zijn tijd in Neuengamme. Zo heeft het concentratiekamp hem uiteindelijk toch gedood.