Ida werd in februari 1944 gearresteerd door 2 Nederlandse politie-agenten in burger. Ze werd overgebracht naar de gevangenis Havenstraat en heeft daar 2 weken gezeten. Haar oudste zoon kon haar daar enkele malen bezoeken. Vervolgens werd zij onder bewaking op de trein naar kamp Vught gezet. Bij het instappen in de trein mocht zij een klein briefje schrijven, dat bij haar zus werd afgeleverd. De politie was in het bezit van een brief. Iemand had verraden dat Ida joodse kleding in bewaring had genomen. Enige tijd eerder waren er zelfs 2 vrouwlijke onderduikers in huis geweest, maar gelukkig was dat niet bekend bij de politie. Omstreeks eind februari zat zij dus al in Vught. Vanaf 6 april 1944 kwam Ida bij het zogenaamde Philips Kommando in Vught te werken. In september 1944 werd Vught ontruimd en werd zij op transport naar Ravensbrück gezet. Daarvandaan ging zij op transport naar Horneburg, waar ze 9 oktober 1944 aankwam. Rond kerst 1944 werd een groep van circa 50 vrouwen terug gestuurd naar Ravensbrück. Een wagon met vrouwlijke gevangen stond met kerst 1944 stil op een perron in de stad Güstrow. De gevangen kwamen in gesprek met een spporwegmedewerker, ene Nederlandse heer Bruins. Hij werkte daar via de Arbeitseinsatz in Gemeinschaftslager Strenzer Weg. Meneer Bruins was zo vriendelijk om Ida's kinderen een briefkaart te sturen. Die briefkaart kwam begin januari 1945 aan. Deze briefkaart bleek het laatste levensteken van Ida.