Het is belangrijk herinneringen levend te houden en Frederik Jan Duinkerken leeft nog steeds in de harten van zijn familie.
Hij werd geboren op 7 maart 1911 in Rotterdam als zoon van een schippersfamilie die destijds op reis was.
Hij is opgegroeid in Dedemsvaart, een dorp op de grens van Drenthe en Overijssel en hij was de tweede van negen kinderen, drie jongens en 6 meisjes.
De familie was arm maar rijk van geest. De kinderen waren actief en hadden veel interesses. Frederik Jan is een goed voetballer en korfballer geweest. Later is hij heel bekend geworden als uitmuntend dammer. Hij heeft verschillende keren tegen twintig man tegelijk gespeeld,en gewonnen en hij werd damkampioen van Apeldoorn.
Zijn schooltijd begon laat maar hij maakte heel snel vorderingen. Hij heeft drie klassen overgeslagen in zijn eerste jaar op school. Met zijn fotografisch geheugen was leren voor hem een uitdaging en hij genoot er van.
Hij heeft het ver gebracht en is cum laude geslaagd voor het gymnasium. Zijn ambitie was om dominee te worden en daarom ging hij studeren aan de Theologische Hogeschool in Kampen. Helaas heeft hij die studie moeten afbreken omdat er geen geld was om de studie verder te bekostigen. Hij moest nadenken over een andere toekomst...
Die dacht hij gevonden te hebben.
Hij is bij de politie in Apeldoorn gaan werken en heeft daar ook een gezin opgebouwd. Hij trouwde in 1941 met Hillie van Dijk en samen kregen ze twee dochtertjes, Dineke en Geetje.
Helaas heeft hun huwelijk niet lang geduurd. Hij heeft zich tijdens zijn werk bezig gehouden met risicovolle illegale praktijken. Op slinkse wijze heeft de vijand echter achterhaald waarbij hij en collega’s betrokken waren en daarom zijn ze op 26 oktober 1944 gearresteerd.
Frederik Jan werd in zijn familie gewaardeerd om zijn uitzonderlijke humor, zijn zachtaardigheid en een helder moreel kompas.
Dat hij in het laatste jaar van zijn leven zo veel heeft moeten lijden is onbegrijpelijk. Zoals dat voor iedereen geldt die in kamp Wöbbelin gevangen gehouden werd: het was de hel op aarde.

Wat wij in ieder geval nu nog kunnen doen:
ons hen herinneren en dankbaar zijn.

Ge’ vander Veer-Duinkerken: dochter
Bert Duinkerken: neef

Bron: Oorlogsgravenstichting