Mijn naam is Iefke Bijker en ik ben de achterkleindochter van Jan Bloksma. Mijn oma vertelde altijd vaak over hoe vrolijk hij altijd was en de humor die hij had. Maar zelden sprak/spreekt ze over de dag dat ze hem meenamen. Een vergelding zou het zijn. Hij stond op de lijst. Als jonge tiener moet mijn oma hulpeloos toekijken hoe ze haar vader het huis uit trokken. Ze zag hem nooit meer. Vanaf dat moment heeft mijn oma een trauma en probeert mijn overgrootmoeder, haar moeder dus, het gezin bij elkaar en in leven te houden. Gelukkig was er op het platteland meer eten te krijgen dan in de steden en kwam iedereen de oorlog door.
In 1945 ontving het gezin een brief met daarin het bericht dat Jan was omgekomen. Ze moesten samen verder. Zonder vader, terwijl het einde van de oorlog in zicht was.